نقش دلایل ‍ژنتیکی در دعاوی نفی نسب

نسب مبحثی بیولوژیک و زیستی است که به دلیل آثار حقوقی فراوان مترتب برآن، در فقه و حقوق مورد توجه قرار می­گیرد. پیشرفت علم ژنتیک و راهیابی آن در سه دهه اخیر به عرصه حقوق و دادگاه­ها، و استفاده از آزمایش تجزیه خون و dna، بررسی اعتبار فقهی و حقوقی مسأله را ضروری می‏سازد. مقاله حاضر درصدد پاسخ به این سؤال است که آیا میزان اعتبار حقوقی و فقهی آزمایش­های خون و ژنتیک به اندازه­ای است که بر اماره فراش مقدم شود و دعاوی نفی نسب از طریق آن حل و فصل گردد؟ برخی بر این عقیده­اند که این نوع آزمایش­ها بر اماره فراش مقدم هستند و اثبات خلاف اماره از طریق آزمایش­های مذکور امکان­پذیر است؛ اما پاسخ مقاله به سؤال تحقیق این است که هر چند آزمایش­های ژنتیک موفقیت­هایی در زمینه رابطه نسبی بین افراد داشته‏اند، در مواردی که تمامی شرایط اماره فراش محقق ‏باشد، این آزمایش­ها توان مقابله با اماره را ندارند و اثبات خلاف اماره فراش از این طریق امکان‏پذیر نیست؛ مگر آن­که یکی از شرایط اماره مفقود باشد. در آن صورت، استفاده از نتایج آزمایش‏های مذکورـ به عنوان اماره قضایی ـ می‏تواند راهگشا باشد.